ବିଜୁଳି କନ୍ୟା।

ବିଜୁଳି କନ୍ୟା।
କୁଆଡେ ହଜିଲେ ଝିଅ ମାନେ?
ସମ୍ପ୍ରତି ଉତ୍ତର କାଶୀ ଜିଲ୍ଲାର ଏକ ଶହ ବତିଶ ଗ୍ରାମରେ ଗତ ତିନି ମାସରେ ଜନ୍ମ ହୋଇଛନ୍ତି ଦୁଇଶହ ଶୋହଳ ନବଜାତ। ଭାବିଲେ ବହୁତ କମ, ଜନସଂଖ୍ୟା ନିୟନ୍ତ୍ରିତ, ମାତ୍ର ଖୁସି ହେବାର ଭୁଲ କରନ୍ତୁ ନାହିଁ। ଅତ୍ୟନ୍ତ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟର କଥା ଏମଧ୍ୟରେ ଜଣେବି ଝିଅ ନାହାଁନ୍ତି। ଏ ବାବଦରେ ଜିଲ୍ଲାପାଳ ଅନୁସନ୍ଧାନ ଚଳାଇଛନ୍ତି। ଅନ୍ୟ ପଡୋଶୀ ଗ୍ରାମର ଛବି ବିଶେଷ ତଫାତ ଥିବା, ମନେ ହୁଏନି।

୨୦୧୨ ମସିହାରେ ଆମ ପ୍ରସୂତି ବିଭାଗର ଜାତୀୟ ସମ୍ମିଳନୀ ହୋଇଥିଲା ଦିଲ୍ଲୀରେ। ସ୍ବର୍ଗତଃ ଶୀଲ୍ଲା ଦିକ୍ଷିତ ଏହାକୁ ଉଦ୍ଘାଟନ କରିବା ଅବସରରେ କଣ ଏକ ବଡ ପ୍ରୋତ୍ସାହନ କଥା କହିଥିଲେ କନ୍ୟା ରତ୍ନ ପାଇଁ। ସେ ବେଶ୍ ଗୁରୁତ୍ୱ ଦେଇଥିଲେ ଲିଙ୍ଗଭେଦରେ ଭୃଣ ହତ୍ୟା ବାବଦରେ।
ଦିଲ୍ଲୀରେ ଚାରିଦିନ ରହଣିରେ ମୋ ଟ୍ୟାକ୍ସି ଚାଳକ ଥାନ୍ତି ଜଣେ ଶିଖ୍ ଯୁବକ, ସୁଖବିନ୍ଦର ସିଂହ। ବୟସ ପ୍ରାୟ ଚାଳିଶ। ସୁଖ ଦୁଃଖ ହେଲୁ। ତାଙ୍କ ପିଲା ଛୁଆଙ୍କ ବାବଦରେ ପଚାରିଲି।
ସେ ହସିଲେ, "ମୋର ବିବାହ ହୋଇନି ଆଜ୍ଞା।"
ଏଁ, କାହିଁକି?
"ଝିଅ ମିଳୁନାହାନ୍ତି ଦିଲ୍ଲୀରେ। ପଞ୍ଜାବର ଝିଅବାପା କହୁଛନ୍ତି, ଡ୍ରାଇଭର ଜଣେ, ଘରବାଡି ନଥିବ, କେମିତି ଚଳିବ ଆମଝିଅ। ସେମାନେ କେମିତି ଜାଣିବେ ଆଜ୍ଞା, ଦିଲ୍ଲୀର ଦାମୀ ଇଲାକାରେ ମୋର ନିଜ ଘର ଅଛି, ବେଶ୍ ବଡ। ଭାବୁଛି ଆଉ କିଛି ଟଙ୍କା ହେଲେ କେରଳରୁ ଝିଅ ସଂଗ୍ରହ କରି ବାହା ହେବି। ଦିଲ୍ଲୀରେ, କେତେ ଯୁବକ ସେମିତି କଲେଣି।"
ବୌଦ୍ଧିକ ଆଲୋଚନା ମଧ୍ୟରେ ଏ ସମସ୍ୟା ସୀମିତ ବୋଲି ମନେ କରିଥିଲି କିନ୍ତୁ ଏହା ଯେ ସମାଜିକ ହୋଇଗଲାଣି, ତାହାର ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ଉଦାହରଣ ପାଇଲି, ଡ୍ରାଇଭର ସୁଖବିନ୍ଦର ଠାରୁ; ଯାହାର ଅଛି ଦିଲ୍ଲୀର ଦାମୀ ଇଲାକାରେ ନିଜ ଘର। କିନ୍ତୁ ତା ପାଇଁ କନିଆ ଉଭାନ। ସେ ଜାଣେନି ପଞ୍ଜାବର ପରିସ୍ଥିତି ବି ସଙ୍ଗୀନ୍।
ଅଧୁନା ସର୍ବତ୍ର ଏ ସମସ୍ୟା ଅନୁଭୂତ ହେଲାଣି। ବରଖୋଜାଠୁ କନିଆଁ ଖୋଜା ଅଧିକ ଜଟିଳ, ସମୟ କ୍ରମେ ବରପିତା କହୁଛନ୍ତି, ଆମର ଜାନି ଯୌତୁକ ଦରକାର ନାହିଁ, ଯଦି ସମସ୍ୟା ଅଛି ଆମ ସହଯୋଗ ନିଅ କିନ୍ତୁ କନ୍ୟାଟି ଆମ୍ଭ ଘରକୁ ଦିଅ। ହୁଏତ ଆଉ ଦିନ କେଇଟାରେ କନ୍ୟାସୁନା ପ୍ରଚଳିତ ହେବ।
ମାତ୍ର ତିନି ମାସରେ ଗୋଟେ ଛୋଟ ଅଞ୍ଚଳରେ ଯଦି ଦୁଇଶତ ଶୋହଳ ପୁଅରେ ଶୂନ ଝିଅ ହୁଅନ୍ତି ତାହଲେ ସାମାଜିକ ବିଭ୍ରାଟ ହେବା ସ୍ବଭାବିକ। ହଜାରରେ ଆଠଶହ ଝିଅ କହିଲେ ଏତେ ବୁଝା ପଡୁନି। କିନ୍ତୁ ଏକ ନିଉତରେ ଆଠଲକ୍ଷ ଝିଅ କହିଲେ ବୁଝା ପଡୁଛି, ଦୁଇ ଲକ୍ଷ ଯୁବକ ହେବେ ସାଥି ହରା। ଦୁଇଲକ୍ଷ ତ ବାବାଜୀ ହେବେ ନାହିଁ। ତାହେଲେ?
କେରଳରୁ ଝିଅ ଆଣିବା କଥାଟି ଶୁଣାଯାଉଛି, କିନ୍ତୁ ଆମ ଓଡିଶାରୁ ବି ଯାଉ ନାହାନ୍ତି କି! ରାଜସ୍ଥାନର ପଟେଲ ମାନେ ୨୦୧୭ରେ ଏକ ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ଜାତିର ଓଡିଆ କନ୍ୟାଙ୍କୁ ବେଶ୍ ଆଦର ଯତ୍ନରେ ଅନେକ ଉପଢୌକନ ଦେଇ, ସସମ୍ମାନେ ସାମାଜିକ ସ୍ବୀକୃତି ସହ ବୋହୂ କରିନେଲେ। ହୁଏତ ଅଦ୍ୟାବଧି ଏ ନୂଆ ପ୍ରଥାଟି ଚାଲିଥିବ। କେବଳ ରାଜସ୍ଥାନ ନୁହେଁ, ଛତିଶଗଡ଼ ଓ ମଧ୍ୟ ପ୍ରଦେଶକୁ ବି ଯାଉଛନ୍ତି। ଉକ୍ତ ଜାତିରେ ପୁଅ ଓ ଝିଅମାନଙ୍କୁ ସମାଦର ମିଳେ। ଏହି ଜାତି ବହୁଳ ଅଞ୍ଚଳରେ ତଥା ଆଦିବାସୀ ଅଞ୍ଚଳରେ କାମ କରି ଏ ଲେଖକ ବେଶ୍ ଖୁସି ହୁଏ, ପୁଅ ହେଉ କି ଝିଅ ହେଉ ସେମାନେ ସମାନ ଭାବେ ଆନନ୍ଦିତ ହୁଅନ୍ତି। ଏମିତି କିଛି ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ଜାତି ପାଇଁ, ଏ ଲିଙ୍ଗ ତାରତମ୍ୟରେ କିଛିଟା ସନ୍ତୁଳନ ରହିଛି। ଯେତେବେଳେ ଜଣେ ନିରୁପାୟ ତା ପାଇଁ ଜାତି ଧର୍ମ ବର୍ଣ୍ଣ ହୁଏ ଗୌଣ୍ୟ, ସେ ସବୁଠୁ ନିରପେକ୍ଷ। ଏ ଆନ୍ତରାଜ୍ୟ କିଣା କନିଆଁ ତାହାର ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତ।
ବିଡମ୍ବନା, ତଥାକଥିତ ଉଚ୍ଚ ଜାତିର କନ୍ୟା-ମାରୁ ସମାଜ, ଲିଙ୍ଗ ନିରପେକ୍ଷ ସମାଜକୁ ଟାହି ଟାପରା କରେ! ପ୍ରକୃତରେ ଆଦିବାସୀ ଓ କୁଡୁମୀ ସମାଜକୁ ବାଦ ଦେଇ ପରିସଂଖ୍ୟାନ କଲେ, ଲିଙ୍ଗ ତାରତମ୍ୟର ଛବି ଆହୁରି ଭୟାନକ ଦେଖାଯିବ।
ଲିଙ୍ଗ ନିରୂପଣ କରି ଡାକ୍ତର ଓ ପିତାରୂପୀ ଭଗବାନ ଦ୍ବୟ  ହୁଅନ୍ତି କଂସ ଓ ବିଜୁଳି କନ୍ୟା ମାନ ହାତୁ ଖସି ଅନ୍ତର୍ଦ୍ଧାନ ହୋଇଯାନ୍ତି। ଦିଲ୍ଲୀର ଦାମୀ ଇଲାକାରେ ଘରଥାଇ ମଧ୍ୟ ଦୁଃଖୀ ସୁଖବିନ୍ଦରକୁ କନିଆ ଅମେଳି ହୁଏ।
ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟର କଥା, ନିପଟ ମଫସଲର ସାଧାରଣ ଲୋକଟି ଜାଣି ପାରୁଛି କେଉଁ ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ କ୍ଲିନିକରେ ଏ କାମ ହେଉଛି କିନ୍ତୁ ପ୍ରଶାସନ ଜାଣି ପାରୁନି।
ଜନ ସଚେତନତା ବ୍ୟାପକ ହେଲାଣି। ଏ ସଚେତନତା ପାଇଁ ଆଉ ଅଯଥା ବ୍ୟୟ ନହେଉ, ଚେଇଁ ଶୋଇଛି ସମାଜ।
ଏକ ଅଲଟ୍ରାସାଉଣ୍ଡ କ୍ଲିନିକ ଯେତେ ବିବେକବନ୍ତ କାମ କରୁନା କାହିଁକି ଏହାକୁ ଏକ ମଦ ଦୋକାନ ଅଥବା ଜୁଆ ଆଡ୍ଡାଠୁ ଅଧିକ ନିନ୍ଦିତ କରାଯାଉଛି ଅଥଚ ଫଳ ଶୂନ୍ୟ।
ପ୍ରକୃତରେ ପ୍ରଚଳିତ ବିଦ୍ଧି ବ୍ୟବସ୍ଥା ଓ ଧରପଗଡ ଅଣ ପ୍ରଭାବି ଓ ଏହାକୁ ଦୃଢ କରିବାର ଅଛି।
ବର୍ତ୍ତମାନର ନିୟମ ଅନୁସାରେ, ଏକ ଅଲଟ୍ରାସାଉଣ୍ଡ ପରୀକ୍ଷା ପାଇଁ ଥାକେ ଲେଖାପଢା ଓ ନିୟମ ପାଳନ କରାଯାଉଛି। ରୋଗୀଙ୍କ ସବିଶେଷ ବିବରଣୀ, ଫଟୋ ପରିଚୟପତ୍ର, ଘୋଷଣା ପତ୍ର ରଖାଯାଉଛି। ଡାକ୍ତର ପୁଳାଏ ଦସ୍ତଖତ କରୁଛି ଓ ଘୋଷଣା ପତ୍ର ଜାରି କରୁଛି। ଏହାର ଅର୍ଥ? ନିୟାମକ ଚିନ୍ତା କରୁଛି ଯେ ଚୋରି ହୁଏ ସମସ୍ତ ପ୍ରମାଣ ରଖି।
ଯଦି ଏକ ନିୟମ କରାଯାଏ ଯେ ବ୍ୟାଙ୍କରେ ଚୋରି ରୋକିବା ପାଇଁ ଗରାଖ ପ୍ରଥମେ ସିସିଟିଭି କ୍ୟାମେରା ଆଗରେ ପୋଜ ଦେବ, ପୁଳାଏ ଦସ୍ତଖତ କରିବ, ବ୍ୟାଙ୍କ ତାହାର ପ୍ରମାଣ ସରକାରଙ୍କୁ ଦେବ; ସେକଥାଟି ଯେମିତି ହେବ, ଠିକ ସେମିତି ଚାଲିଛି ଅଲଟ୍ରାସାଉଣ୍ଡ କ୍ଲିନିକରେ ଯଗିବା।
ଆରେ ବାବା ଯିଏ ଚୋରି କରିବ ସେ କଣ ଏତେ ହିସାବ ରଖିବ? ସେ ତ ମିନିଟିକରେ ବିନା ଲେଖାପଢାରେ ଶୋଇବ ଓ ନିଜ କାମଟି କରିନେଇ ଯିବ। ଈଶ୍ୱରଙ୍କୁ ବାଦ ଦେଲେ କେହି କିଛି ଜାଣିବା ଅସମ୍ଭବ। ପ୍ରଶାସନ ଏ ଗଦା ଗଦା 'ଫର୍ମ ଏଫ' ଧରି ଚାଟୁଥାଉ, ଏକଶହ ବତିଶ ଗ୍ରାମରେ ତିନି ମାସରେ ଏକ ବି କନ୍ୟା ଜନ୍ମ ନହେଉ।
ଥରେ ଜଣେ ଓଡ଼ିଆ ଗର୍ଭବତୀ, ଦକ୍ଷିଣ କୋରିଆରେ ହୋଇଥିବା ତାଙ୍କ ଅଲଟ୍ରାସାଉଣ୍ଡ ରିପୋର୍ଟ ଦେଖାଇଲେ। ଦକ୍ଷିଣ କୋରିଆର ସ୍ବାସ୍ଥ୍ୟସେବା ଓ ସାମାଜିକ ସୁରକ୍ଷା ବାବଦରେ ସେ ଯେତେ ସାଧୁବାଦ ଜଣାଉଥିଲେ ତାହା ମୋ ଆଖି ଖୋସିଦେଲା ଓ ହୀନମନ୍ୟତା ଜାଗ୍ରତ କଲା।
ତାଙ୍କ ଅଲଟ୍ରାସାଉଣ୍ଡ ରିପୋର୍ଟରେ ଲିଙ୍ଗ ନିରୂପଣ କରାଯାଇଥିଲା। ଏହା ସେ ଦେଶର ବାଧ୍ୟତାମୂଳକ ନିୟମ। ତେବେ ସେଠାରେ ଲିଙ୍ଗ ନିରୂପଣ କରି ବାପା ଭଗବାନ ଓ ଡାକ୍ତର ଭଗବାନ ମିଶି ବିଜୁଳି କନ୍ୟାକୁ ଶିଳରେ ପିଟନ୍ତି ନାହିଁ। ସମାଜ ସନ୍ତୁଳିତ।
ଏକଦା ଜଣେ ବିଳମ୍ବିତ ବୟସର ବେଶ ଶିକ୍ଷିତ ଦମ୍ପତି ନିୟମିତ ଆସି ଗର୍ଭ ପରୀକ୍ଷା କରୁଥାନ୍ତି। ଚତୁର୍ଥ ମାସପରେ ଆଉ ଦେଖା ମିଳିଲା ନାହିଁ। ଯେହେତୁ ସେ ମାନ୍ୟଗଣ୍ୟ, ବାରିହୋଇଗଲା ତାଙ୍କ ହାଜିରା ନଦେବା। ତାଙ୍କ ପାଖଲୋକ ମୋର ଜଣେ କର୍ମଚାରୀଙ୍କୁ ପଚାରି ବୁଝିଲି। ସେ ଦୂର ଢେଙ୍କାନାଳ ଯାଇ କଂସାସୁର ନାଟକ କରି ସାରିଥିଲେ।
କଥା ହେଉଛି, ସେତେବେଳକୁ ସେ ସରକାରୀ ରେଜିଷ୍ଟ୍ରେସନ ଓ ଟୀକାକରଣ ଆରମ୍ଭ କରିଥିବେ। ଏଣୁ ଏ ଗର୍ଭଟି ହେଲା କଣ? ଏ ବାବଦରେ ତାଙ୍କୁ ଟ୍ରାକ କରି କୈଫିୟତ ତଥା କାର୍ଯ୍ୟାନୁଷ୍ଠାନ ନିଆଯାଇପାରେ। କିନ୍ତୁ ସେମିତି ହେବ ନାହିଁ। ଅଭିଯୋଗ ଆଣିବ କିଏ, ବାଡ ଯଦି କ୍ଷେତ ଖାଏ!
ଥରେ ଜଣେ ଜିଲ୍ଲା ମୂଖ୍ୟ ଚିକିତ୍ସାଧିକରୀ ଅଲଟ୍ରାସାଉଣ୍ଡ କ୍ଲିନିକ ଅନୁସନ୍ଧାନରେ ଆସି ବେସରକାରୀ ଭାବେ ନିଜର ରାୟ ଦେଲେ କି ଲିଙ୍ଗ ନିରୂପଣ ଏକ ଦମ୍ପତିର ବ୍ୟକ୍ତିଗତ ଆବଶ୍ୟକତା ଯାହା ପୁରଣ ହେବା ଉଚିତ। ବଡଲୋକୁ ଉତ୍ତର ନାହିଁ।

ଆଉଥରେ ଜଣେ ବିଶିଷ୍ଟ ଡାକ୍ତର ଏକ ସରକାରୀ ଅଲଟ୍ରାସାଉଣ୍ଡ ମାର୍ଗଦର୍ଶନ କର୍ମଶାଳାରେ ନିର୍ଲ୍ଲଜ ଭାବେ ସର୍ବସମ୍ମୁଖରେ ଉଚ୍ଚ ସ୍ବରରେ କହିଲେ ଯେ ଜଣଙ୍କର ଦୁଇଟି ଝିଅ ପରେ ଲିଙ୍ଗ ନିରୂପଣ ଏକ ଆବଶ୍ୟକତା।
ହେ ଭଗବାନ, ଏଠି ସମାଜ ଏକ ପରିବାର ଯାହାର ତତ୍ବାବଧାରକ ଡାକ୍ତର ଓ ସେ ପରିବାରରେ ଝିଅ ଶୂନ୍ୟତା ଯେମିତି, ଝିଅ ମାନଙ୍କୁ ଅବହେଳାର ରକ୍ତ ଶୂନ୍ୟତା ସେମିତି ଓ ଡାକ୍ତରଟି ବେଲଜ୍ୟା ସେମିତି। ବ୍ୟସ୍ତ ହେବାର ନାହିଁ, ସେ ଡାକ୍ତର ବନ୍ଧୁ ୨୦୨୪ରେ ବିଧାୟକ ହେବା ଥୟ।
ଏଠି ଲକ୍ଷେ କଟକଣା, ବାପ ପୁଅ ରାତି ଅନିଦ୍ରା ହୋଇ ଜଗିଛନ୍ତି, ଘୁଙ୍ଗରା ପଛ ମେଲା। ଅଥଚ କୋରିଆରେ ଖୋଲାଖୋଲି ଲିଙ୍ଗ ନିରୂପଣ କିନ୍ତୁ ସମାଜ ସମତୁଲ।
କଥାଟି ସ୍ପଷ୍ଟ ନୁହେଁ କି ସାମାଜିକ ଆଭିମୁଖ୍ୟ ହିଁ ମୂଖ୍ୟ କାରଣ ଆମ ମିଶିଙ୍ଗ ଇଭ ମାନଙ୍କ ପାଇଁ।
ପିସିପିଏନଡିଟି ଆଇନ ପ୍ରଭାବଶୂନ୍ୟ ଓ ମଣିଷର ବିବେକ ବଦଳିବାର ନାହିଁ। ଆମେ କଣ ଏମିତି ଛାଡି ଦେବା ଉପାୟ କିଛି ନାହିଁ!
ଅଛି, ଜରୁର ଅଛି ଓ ସମସ୍ୟା ଯେମିତି ଉତ୍କଟ ଏହା ଯୁଦ୍ଧ କାଳୀନ ଭିତ୍ତିରେ ହେବା ଉଚିତ।
ଲେଖକ ମତରେ। ପ୍ରତି ଗର୍ଭ ପଞ୍ଜିକରଣ ଖୁବ ଶୀଘ୍ର ହେବା ଜରୁରୀ ଓ ପ୍ରୋତ୍ସାହନ ଦେଇ। ସମ୍ଭାବ୍ୟ ଚୋରମାନେ ଜାଣି ଜାଣି ପଞ୍ଜୀକରଣ କରିବେ ନାହିଁ ତ। ଏଣୁ ଶିକ୍ଷିତ(ସପ୍ତମ ପାଶ ବା ଅଧିକ) ବ୍ୟକ୍ତି ଡେରିରେ ପଞ୍ଜିକରଣ କଲେ ତାହାକୁ ଚୋର ବୋଲି ଧରି ନିଆଯିବାର ନିୟମ କରାଯାଉ ଓ ଦଣ୍ଡ ମିଳୁ। ଯିବେ କୁଆଡେ ପୁଅ ବୋଲି ଜାଣିଲେ ପୁଣି ବ୍ୟବସ୍ଥାକୁ ଫେରିବେ ନା ନାହିଁ! ପ୍ରୋତ୍ସାହନ ବନାମ ଦଣ୍ଡ। ଦ୍ବିତୀୟ ପଦକ୍ଷେପ ହେଲା ଥରେ ପଞ୍ଜିକରଣ ହଲେ, ସରକାର ବାଧ୍ୟତାମୂଳକ କୋରିଆ ଭଳି ଲିଙ୍ଗ ନିରୂପଣ କରୁ ଓ ହିସାବ ରଖୁ। କୁଆଡେ ଗଲା ଲଳନା ମୂଳରୁ ଖୋଜାଚାଲୁ।
 ଗର୍ଭଟିଏ, ପୁଣି ଅଧିକ ମାସରେ, ପୁଣି ଶିକ୍ଷିତ ଲୋକ କେବେ ଘରେ ନଷ୍ଟ କରିବେ ନାହିଁ। ଏବଂ ଏହା ପଞ୍ଜିକରଣ ହୋଇଥିଲେ ଏ ପାଇଁ ଖୋଳତାଡ ବି କରି ହେବ; ଗଲା କୁଆଡେ? ଏହାକୁ ଭିତ୍ତି କରି ଅଭିଯୋଗ ନଆସିଲେ ବି, ସରକାର ନିଜେ କୈଫିୟତ ମାଗୁ। ସାବାଡ ହୋଇଯିବେ। ଶିକ୍ଷିତ ଲୋକେ ଲୁଚାଣିଆ ନାନାଦି ଜଘନ୍ୟ ଅପରାଧ କରନ୍ତି। କିନ୍ତୁ ପେଡି ଫିଟିବାର ଥିଲେ ସେମାନଙ୍କ ଭୟ ଅଧିକ।
ଲେଖକର ମତଟି ଯାହା ଚାଲିଛି ତାହାର ବିପରୀତ ମାଲୁମ ପଡୁଛି। ଦ୍ୱିତୀୟ କଥା ହେଲା ଏହା ଜବରଦସ୍ତିଆ ରାଷ୍ଟ୍ରର ବ୍ୟକ୍ତି ଉପରେ ଆକ୍ରମଣ ଭଳି ଜଣା ପଡୁଛି।
ସତ।
କିନ୍ତୁ ଯୁଦ୍ଧକାଳୀନ ଅବସ୍ଥା ଉପସ୍ଥିତ ଓ ଯୁଦ୍ଧର ନିୟମ କଡା। ଦ୍ବିତୀୟ କଥା ହେଲା, ପାଟି ଫିଟି ନଥିବା ମାତୃଗର୍ଭ ଭଳି ଅତି ସୁରକ୍ଷିତ ସ୍ଥାନରେ ଥିବା ନିଷ୍ପାପ କଳିକାର ଜଘନ୍ୟ ହତ୍ୟାରେ ତା ପକ୍ଷ ନେବ କିଏ, ରାଷ୍ଟ୍ର ନିଶ୍ଚିତ।
ଭୟଙ୍କର ସାମାଜିକ ବିଭ୍ରାଟ ପରିଲକ୍ଷିତ ହେଲାଣି, ସାଧାରଣ ସମାଜଟି ଅତିଷ୍ଠ ହେଲାଣି ତଥାପି ହେଜୁନାହିଁ ବ୍ୟକ୍ତି। ସମାଜକୁ ରକ୍ଷା କରିବା ଅଧିକ ଆବଶ୍ୟକ।
ଆଶାକରେ ସୁଖବିନ୍ଦର ଇତି ମଧ୍ୟରେ ସଂସାର କରି ସାରିଥିବ ଓ କନ୍ୟା ଦୁଇଟିର ଲାଳନ ପାଳନ କରୁଥିବ ଦିଲ୍ଲୀର ତା ଦାମୀ ଇଲାକାର ବଡ ଘରେ। ଓ ଦିଲ୍ଲୀର ଦୁହିତା ମାନେ ସୁରକ୍ଷିତ ଥିବେ।