।।।।।।।।।ବ୍ୟାପ୍ତି।।।।।।।।
ସାଗର କୂଳେ ନୀଳାଚଳ,
ନୀଳ ଫେନିଳ କୋଳାହଳ,
ଆପଣାର ସଙ୍ଗେ କଥା ହୁଏ,
ଫୁତ୍କାରେ ଫୁତ୍କାରେ,
ଦିଗ୍-ବଳୟ ସୀମା ସେପାରିର
ବାର୍ତ୍ତା ଆଣେ, ବେଳାଭୂମି-ପରେ,
ସେ ନିର୍ଘୋଷ ମୋତେ ବ୍ୟାପ୍ତ କରେେ ,
ଇଛା ହୁଏ ଗୋଟାପଣେ କରନ୍ତି ଆୟତ୍ତ,
ସାଇତି ରଖନ୍ତି ତାରେ, ହୃଦୟର ଗମ୍ଭୀରା ଗହ୍ବରେ।।
ଆଞ୍ଜୁଳାଏ ଭରିବାକୁ,
ପାଏ ନାହିଁ କାଣିଚାଏ ଶୂନ୍ୟସ୍ଥାନ,
ଭରିଅଛି ସବୁ କୋଣ ଅନୁକୋଣ,
ହିଂସା, ଦ୍ଵେଷ, ଅହଂକାର, କ୍ରୋଧ, ଅଭିମାନ,
ବଡପଣ ମିଳାଇଲା ବୁଦ୍-ବୁଦ୍ ସ୍ବଭାବେ,
ପଚାରିଲି ରତ୍ନାକରେ,
ଏଡିକି ବିଶାଳ ହେଲା କି ଭାବରେ,
ଆନମନା ଭିଜିଗଲି, ତା'ର ଏକ କ୍ଷୂଦ୍ର ଲହଡିରେ,
ଏ ତ ଏକ ମୃଦୁ ହାସ୍ୟ ମାତ୍ର,
ଦରିଆ କହିଲା ତା'ର, ଅବିରାମ ଚପଳ ଛନ୍ଦରେ।।
ଭରେ ଆଖି ଦେଖି ତା'ର ବ୍ୟାପ୍ତି,
ଗଭୀରତା ମାପିବି କେମିତି,
ଗମ୍ଭୀର ସେ ଯେଉଁଠି ଗଭୀର,
ଅଗଭୀର ଅଟ୍ଟହାସ୍ୟେ ବଡିମା ଦେଖାଏ,
କାଲି ଯିଏ ଦିଶୁଥିଲେ,
ମହାଦୃମ ସାଗର ପରାଏ।
କେଡ଼େ କ୍ଷୂଦ୍ର, ମରଭୂମେ ଗବ ବୃକ୍ଷ ପ୍ରାଏ।
ଅତି କ୍ଷୂଦ୍ର ପୁନଶ୍ଚ ଲହଡି,
ପିଟିଦେଇ ଭାଙ୍ଗିଦେଲା,
ମୋ ମନର ଅବଶିଷ୍ଟ ଅହମିକା, ଯେତେ ବାଲିଘର।।
ସାଗର କହିଲା, ମୁଁ କି ବଡ!
ଦେଖୁଛ ତ ଜ୍ୟୋତିର୍ମୟ ସହସ୍ରାଂଶୁ,
ସିଏ ବଡ଼,
ଝଲକାଏ ତା କିରଣ,
ମୋର ବ୍ୟାପ୍ତ ପରିସୀମା କରେ ଆଛାଦନ,
ତ୍ବେଜଦୀପ୍ତ ଆତ୍ମ ଜ୍ବଳନ ମଧ୍ୟେ,
ନଭଲୋକେ ଋଷି ପ୍ରାୟ,
ପାଳୁଥାଏ ନବ ଗ୍ରହ, ସହର୍ସ ପ୍ରଶାନ୍ତ,
ସେହି ତା ମହତ୍ତ୍ଵ।
ସେ ମହତ୍ତର ଆଭା,
ଭରିଦେଲା ରୋମଞ୍ଚନ,
ଦୁଃସାହସେ ଚାହିଁଲି ମୁଁ ତାରେ,
ଅବିଚଳ ସ୍ଥିତପ୍ରଜ୍ଞ,
ଜାଣି ନପାରିଲି, ଚାହିଁଲା କି ନାହିଁ,
ପାଇଲି ଉତ୍ତର,
"ମୁଁ ତପନ ନିମିତ୍ତ ମାତର,
ମୋ ପରିବାର ବାହାରର ବିଶ୍ବ, ଅନେକ ଆକାର,
ଜଣେ ମାତ୍ର ଯାହାର ନିୟନ୍ତା,
ସିଏ ଅଣାକାର"।
ଅଣାକାରେ କିଏ ବା କଳିବ,
ସାଗରରେ, ଆକାରେ ଭାସିଲା କାଳେ,
ଅନନ୍ତକୁ ଆୟତ୍ତିଲା ବିଶ୍ୱାବସୁ ଶବର ରାଜନ,
ଛଳେ ଚୋରାଇଲା ଆର୍ଯ୍ୟ,
କାହା ଇଚ୍ଛା ବଳେ ଖଣ୍ଡିଆ ପ୍ରତିମା,
ନାହିଁ ଚଳତ୍ ଶକ୍ତି,
ଇନ୍ଦ୍ରଦ୍ୟୁମ୍ନ ବନ୍ଦୀ କଲେ ବଡ ଦେଉଳରେ,
ସାମ୍ନା ସାମ୍ନି ଲାଖିଗଲି ଦେଖି ଚକାଆଖି,
ନକହି କହିଲି,
କହରେ କାଳିଆ ଅଥର୍ବ, ସୂର୍ଯ୍ୟ ଠାରୁ କେତେ ବଡ଼,
କେତେ ତୋର ବ୍ୟାପ୍ତି??
ତା ହସ ତ ଅଲିଭା,
ଅକଳନ୍ତ ସହସ୍ର ବିଷ୍ବ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ,
ଅକଳ୍ପେୟ ଅଣାକାର ସର୍ବେ ସମାହିତ,
ଗୋଲାକାର ଚକ୍ଷୁ ମଧ୍ୟେ,
ତା ମଧ୍ୟେ ମୋ ସତ୍ତାବି ହେଲା ଦ୍ରବୀଭୁତ,
ଭୁଲି ଗଲି ମୋର ଉପସ୍ଥିତି,
ଅପଚରା ଶେଷ ପ୍ରଶ୍ନ କେମିତି ଶୁଣିଲା ସତେ,
ନିର୍ବାକ ଉତ୍ତର, ନଶୁଣି ଶୁଣିଲି,
ପଚାରୁଛୁ ବ୍ୟାପ୍ତି କା'ର କେତେ,
ବେଳାଭୂମି ସାଥେ ଏ ସାତ ସମୁଦ୍ର,
କୋଟିସୂର୍ଯ୍ୟ, ଅର୍ବୁଦ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ,
ଯେତେ ସୃଷ୍ଟି ମୋର,
ସବୁକୁ ଏକାଠି କଲି , ଥୋଇଲି ମୁଁ ମୋ ସମେତ, ତୋର ହୃଦୟରେ,
କାହିଁ ଅହଂ, ହିଂସା, ଭୟ, ଲୋଭ, କ୍ରୋଧ,
ସବୁ ନାଶି ମୋ ହୃଦୟ ବ୍ୟାପ୍ତ କଲା,
ବ୍ୟାପ୍ତି ମଧ୍ୟେ ଆପଣାର ସତ୍ତା ହରାଇଲି।
ସାଗର କୂଳେ ନୀଳାଚଳ,
ନୀଳ ଫେନିଳ କୋଳାହଳ,
ଆପଣାର ସଙ୍ଗେ କଥା ହୁଏ,
ଫୁତ୍କାରେ ଫୁତ୍କାରେ,
ଦିଗ୍-ବଳୟ ସୀମା ସେପାରିର
ବାର୍ତ୍ତା ଆଣେ, ବେଳାଭୂମି-ପରେ,
ସେ ନିର୍ଘୋଷ ମୋତେ ବ୍ୟାପ୍ତ କରେେ ,
ଇଛା ହୁଏ ଗୋଟାପଣେ କରନ୍ତି ଆୟତ୍ତ,
ସାଇତି ରଖନ୍ତି ତାରେ, ହୃଦୟର ଗମ୍ଭୀରା ଗହ୍ବରେ।।
ଆଞ୍ଜୁଳାଏ ଭରିବାକୁ,
ପାଏ ନାହିଁ କାଣିଚାଏ ଶୂନ୍ୟସ୍ଥାନ,
ଭରିଅଛି ସବୁ କୋଣ ଅନୁକୋଣ,
ହିଂସା, ଦ୍ଵେଷ, ଅହଂକାର, କ୍ରୋଧ, ଅଭିମାନ,
ବଡପଣ ମିଳାଇଲା ବୁଦ୍-ବୁଦ୍ ସ୍ବଭାବେ,
ପଚାରିଲି ରତ୍ନାକରେ,
ଏଡିକି ବିଶାଳ ହେଲା କି ଭାବରେ,
ଆନମନା ଭିଜିଗଲି, ତା'ର ଏକ କ୍ଷୂଦ୍ର ଲହଡିରେ,
ଏ ତ ଏକ ମୃଦୁ ହାସ୍ୟ ମାତ୍ର,
ଦରିଆ କହିଲା ତା'ର, ଅବିରାମ ଚପଳ ଛନ୍ଦରେ।।
ଭରେ ଆଖି ଦେଖି ତା'ର ବ୍ୟାପ୍ତି,
ଗଭୀରତା ମାପିବି କେମିତି,
ଗମ୍ଭୀର ସେ ଯେଉଁଠି ଗଭୀର,
ଅଗଭୀର ଅଟ୍ଟହାସ୍ୟେ ବଡିମା ଦେଖାଏ,
କାଲି ଯିଏ ଦିଶୁଥିଲେ,
ମହାଦୃମ ସାଗର ପରାଏ।
କେଡ଼େ କ୍ଷୂଦ୍ର, ମରଭୂମେ ଗବ ବୃକ୍ଷ ପ୍ରାଏ।
ଅତି କ୍ଷୂଦ୍ର ପୁନଶ୍ଚ ଲହଡି,
ପିଟିଦେଇ ଭାଙ୍ଗିଦେଲା,
ମୋ ମନର ଅବଶିଷ୍ଟ ଅହମିକା, ଯେତେ ବାଲିଘର।।
ସାଗର କହିଲା, ମୁଁ କି ବଡ!
ଦେଖୁଛ ତ ଜ୍ୟୋତିର୍ମୟ ସହସ୍ରାଂଶୁ,
ସିଏ ବଡ଼,
ଝଲକାଏ ତା କିରଣ,
ମୋର ବ୍ୟାପ୍ତ ପରିସୀମା କରେ ଆଛାଦନ,
ତ୍ବେଜଦୀପ୍ତ ଆତ୍ମ ଜ୍ବଳନ ମଧ୍ୟେ,
ନଭଲୋକେ ଋଷି ପ୍ରାୟ,
ପାଳୁଥାଏ ନବ ଗ୍ରହ, ସହର୍ସ ପ୍ରଶାନ୍ତ,
ସେହି ତା ମହତ୍ତ୍ଵ।
ସେ ମହତ୍ତର ଆଭା,
ଭରିଦେଲା ରୋମଞ୍ଚନ,
ଦୁଃସାହସେ ଚାହିଁଲି ମୁଁ ତାରେ,
ଅବିଚଳ ସ୍ଥିତପ୍ରଜ୍ଞ,
ଜାଣି ନପାରିଲି, ଚାହିଁଲା କି ନାହିଁ,
ପାଇଲି ଉତ୍ତର,
"ମୁଁ ତପନ ନିମିତ୍ତ ମାତର,
ମୋ ପରିବାର ବାହାରର ବିଶ୍ବ, ଅନେକ ଆକାର,
ଜଣେ ମାତ୍ର ଯାହାର ନିୟନ୍ତା,
ସିଏ ଅଣାକାର"।
ଅଣାକାରେ କିଏ ବା କଳିବ,
ସାଗରରେ, ଆକାରେ ଭାସିଲା କାଳେ,
ଅନନ୍ତକୁ ଆୟତ୍ତିଲା ବିଶ୍ୱାବସୁ ଶବର ରାଜନ,
ଛଳେ ଚୋରାଇଲା ଆର୍ଯ୍ୟ,
କାହା ଇଚ୍ଛା ବଳେ ଖଣ୍ଡିଆ ପ୍ରତିମା,
ନାହିଁ ଚଳତ୍ ଶକ୍ତି,
ଇନ୍ଦ୍ରଦ୍ୟୁମ୍ନ ବନ୍ଦୀ କଲେ ବଡ ଦେଉଳରେ,
ସାମ୍ନା ସାମ୍ନି ଲାଖିଗଲି ଦେଖି ଚକାଆଖି,
ନକହି କହିଲି,
କହରେ କାଳିଆ ଅଥର୍ବ, ସୂର୍ଯ୍ୟ ଠାରୁ କେତେ ବଡ଼,
କେତେ ତୋର ବ୍ୟାପ୍ତି??
ତା ହସ ତ ଅଲିଭା,
ଅକଳନ୍ତ ସହସ୍ର ବିଷ୍ବ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ,
ଅକଳ୍ପେୟ ଅଣାକାର ସର୍ବେ ସମାହିତ,
ଗୋଲାକାର ଚକ୍ଷୁ ମଧ୍ୟେ,
ତା ମଧ୍ୟେ ମୋ ସତ୍ତାବି ହେଲା ଦ୍ରବୀଭୁତ,
ଭୁଲି ଗଲି ମୋର ଉପସ୍ଥିତି,
ଅପଚରା ଶେଷ ପ୍ରଶ୍ନ କେମିତି ଶୁଣିଲା ସତେ,
ନିର୍ବାକ ଉତ୍ତର, ନଶୁଣି ଶୁଣିଲି,
ପଚାରୁଛୁ ବ୍ୟାପ୍ତି କା'ର କେତେ,
ବେଳାଭୂମି ସାଥେ ଏ ସାତ ସମୁଦ୍ର,
କୋଟିସୂର୍ଯ୍ୟ, ଅର୍ବୁଦ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ,
ଯେତେ ସୃଷ୍ଟି ମୋର,
ସବୁକୁ ଏକାଠି କଲି , ଥୋଇଲି ମୁଁ ମୋ ସମେତ, ତୋର ହୃଦୟରେ,
କାହିଁ ଅହଂ, ହିଂସା, ଭୟ, ଲୋଭ, କ୍ରୋଧ,
ସବୁ ନାଶି ମୋ ହୃଦୟ ବ୍ୟାପ୍ତ କଲା,
ବ୍ୟାପ୍ତି ମଧ୍ୟେ ଆପଣାର ସତ୍ତା ହରାଇଲି।
No comments:
Post a Comment